Klaar! Na een zomer lang kijken naar vlak voor de streep op hun bakkes vallende atletes, wielrenners die dobbelen om te bepalen wie de Vuelta mag winnen, 3×3 basketbaldames die zomaar goud winnen op het EK, Amerikaanse profs die achter elkaar ingepakt worden op het WK, waterpoloërs, roeiers en waardeloze Ajax-spelers die bij onze FC nog niet eens op de bank mogen zitten. Het is klaar.
We gaan weer naar onze eigen teams kijken. Komende zaterdag beginnen onze mannen van MSE1 aan de competitie. Ons vlaggenschip, onze reden van bestaan, onze helden zeg maar. Niet meer in een doorsnee-kloffie van de club, maar met een serieuze teamsponsor. Eerste tegenstander: Arriba 2, makkie natuurlijk. Na veelbelovende overwinningen in oefenwedstrijden tegen Jugglers en Buzzards begint er al wat rond te buzzen. Het kampioensfeest zou al in voorbereiding zijn. Begin februari staat het gepland.
Als al bij voorbaat vaststaat hoe de wedstrijden aflopen, moeten we er op een andere manier wat spanning in brengen. Misschien kunnen we iets met de groene kaart. En dan bedoel ik niet dat ding dat bij je autoverzekering hoort. Ik bedoel de kaart die in Zweden gebruikt wordt om de jeugd sportiviteit aan te leren.
In de Volkskrant las ik er een artikel over. Na de wedstrijd geeft elk team aan één van de tegenstanders een groene kaart, wat betekent dat die speler het sportiefst was van het team. Dat zorgt ervoor dat spelers zich sportief gedragen. Het doet mij denken aan die keer dat ik een kennismakingstoernooitje speelde bij de Disc Devils, de Enschedese ultimate frisbee-club. Na afloop van de wedstrijd moesten we, armen om schouders, in de kring gaan staan om de tegenstander een gemeend en passend compliment te geven voor het spel en ze te bedanken voor de wedstrijd. Voor ons, valse wedstrijdfanatiekelingen, ging dat gepaard met een ongemakkelijk scheve bek en knarsende tanden; de echte devils keken er lief bij en meenden het oprecht.
Ik zie het al voor me. Tijdens de wedstrijd slooft iedereen zich uit om maar sportief gevonden te worden. Ach, heb ik je geraakt bij de lay-up? Kusje op je kin. Bal halen voor tegenstander, delen met de bidon, applausje na een mooie score, gewonde spelers overeind helpen, lieve hug erbij. Als het verschil meer dan twintig punten wordt, ga je met 4 spelers door tot het weer gelijk staat. Of lieverds, jullie mogen ook met 6 als je dat wilt, kies maar. En na het verlies met 1 punt door een driepunter in de buzzer, dringen om de schutter op de schouders de zaal door te mogen dragen.
Ook van het publiek wordt hulp gevraagd natuurlijk. Geen treiterige opmerkingen meer roepen over ‘vieze fouten’ vanaf de tribune, maar beide teams aanmoedigen. Ook de vijand dus. Dit alles moet de sportiviteit bevorderen.
Zin in.
Jans
September 2023
Foto door Monstera Production op Pexels