Het valt niet mee allemaal.
Druilerig en dood, donker weer buiten. De zonnepanelen op het dak leveren amper genoeg stroom voor de kerstboomverlichting; in een dappere poging de sfeer erin te brengen, heb ik die al dagen eerder opgezet dan normaal.
Zoals verwacht heeft het duo Mark en Hugo gemeld dat we meteen maar weer 4 weken langer op de waakvlam moeten. Een opvrolijkend, dansbaar concert van Son Mieux was vorige week al doorgestreept. In plaats daarvan luister ik nu naar de muziek van Low; waarom draai ik dit eigenlijk, veel te deprimerend voor dit moment. Een dagje uit met vrienden is ook maar weer op de lange baan geschoven; om 17.00 uur sluitingstijd in het café en dan geen hapje meer kunnen eten, is niet wat we willen.
Rusland marcheert voor de grens van Oekraïne, James Bond is (spoiler-alert) dood, Queen staat weer op nummer 1 in de Top 2000 en we zitten nog weer jaren met dezelfde regering opgescheept.
Het valt niet mee allemaal.
Van een hartverwarmende wedstrijd in de Diekmanhal knapten we dan altijd wel weer op. Zeker als die gevolgd werd door een sterke derde helft, met goed geselecteerde muziek door onze eigen Amical-dj. Maar dat zat er al niet in bij de laatste speelronde – geen publiek toegestaan, kantine gesloten, gedoe met QR-controles bij de ingang en de met veel moeite geregelde livestream bood ook al niet wat we wilden: een flitsende wedstrijd; ook bij heren 1 zat de klad er in – en nu helemaal niet meer.
Om dan toch nog eens wat leuk basketbal te zien, kwam ik terecht in een ESPN-docu over de Detroit Pistons, eind jaren tachtig.
Die docu’s hebben een slim format. Altijd beginnend bij het team als underdog, de jaren van opkomst, de glorieuze kampioenschappen, het afbrokkelen. De eenheid van de mannen, voor elkaar door het vuur blabla, veel violen en bombast. Sprekende legendes uit die tijd, mooi in het pak, de één nog steeds afgetraind, de ander een fors aantal maten breder. Altijd een link naar de sociale omstandigheden toen, in het geval van Detroit dus de arme automobielstad, Motown-muziek eronder. En onvermijdelijk een dosis rassenproblematiek.
De Pistons speelden met sterren als Isiah Thomas, Joe Dumars en Rick Mahorn. Thomas, die met een zwaar verstuikte enkel in het laatste kwart van een finalewedstrijd 25 punten scoorde, hinkend op één been bijna. Maar ook met houwdegens en straatvechters als Dennis Rodman, Bill Laimbeer en Mark Aguirre. Ze waren berucht om hun speelstijl, overdreven fysiek, hakken en zagen als handelsmerk. Met speciale Jordan-rules werd Air Jordan gesloopt. Later nam ie revanche, maar daarvoor moest ie wel de hele zomer in de sportschool zitten.
Hun bijnaam was ‘Bad Boys’, en toen ze die naam eenmaal hadden, wilden ze die ook alleen maar eer aan doen. Een in principe elegante speler als Isiah Thomas werd daarmee ook een sloper en zijn populariteit verdween volledig. Ook door wat onhandige opmerkingen over de verkiezing van Larry Bird tot MVP; hij weet dat een beetje aan wat we nu ‘white supremacy’ noemen, maar ontkende dat ook weer. Het leidde ertoe dat ie, als één van de beste spelers van de NBA, niet mee mocht naar Barcelona om met het Dream Team te spelen. Mr. Jordan wilde hem er niet bij hebben.
Maar het doorzetten en geloof in eigen kunnen leverden kampioenschappen op.
Dus ik ga ook maar wat meer m’n best doen, de waakvlam eigenhandig aanblazen, dat ‘het valt allemaal niet mee’-gezeik stopzetten. De kwakkelwinter-corona-blues de kop indrukken.
Eerst maar eens een opwekkend Tamla-Motown-muziekje, The Temptations of Marvin Gaye of zoiets. Dan uurtje hardlopen en over een paar dagen Hugo’s oppepprik. Dat helpt!
Ik wens jullie allen een goed humeur in 2022.
Jans
December 2021