Terwijl Nederland in Porto de finale speelde van de Nations League, stond ik in Groningen te luisteren naar Michael Kiwanuka. Ik ken hem eigenlijk vooral sinds zijn album Love & Hate uit 2016. Pas toen kwam ik erachter dat ook het nummer ´Home Again´ van hem was. Een beetje teleurstellend, want ik vond dat altijd een ontzettende oorwurm.
Michael speelde mooi, hij zong prachtig, de twee flink uit de kluiten gewassen achtergrondzangeressen klonken fantastisch en de band was geweldig ingespeeld. Ik genoot ervan en vergat bijna om af en toe even op mijn telefoon de tussenstand van de wedstrijd te volgen. Vlak voor ´Home Again´ had ik nog gekeken en het was 0-0. Omdat het nummer me ook live niet enthousiast maakte, was er al weer snel de drang de stand te checken. En toen was het ineens 0-1. Onder ´Home Again´, je kon er op wachten.
Het gaf me meteen weer zo´n home-again-gevoel, zo´n gevoel van ´hier ben ik eerder geweest´, ´dit heb ik eerder meegemaakt´. Een echt gevoel van thuiskomen, weer een verloren finale, bekend terrein. Weer een teleurgesteld gevoel, wat nu voor altijd aan ´Home Again´ zal blijven hangen. Hetzelfde gevoel wat ik heb als ik aan Heerenveen denk, waar ik in 1974 de finale zag, als ik de naam Rob Rensenbrink hoor, of wat ik had toen ik in Kaapstad rond het Greenpoint stadion wandelde.
En het was al zo´n dramanummer.
Als we binnenkort weer naar Bordenau gaan, zal ´Home Again´ niet in de playlisten voorkomen. Nee, daarin vooral veel foute muziek voor in een busje (Sweet Caroline), ouwe niet kapot te krijgen rockmuziek (Thunderstruck) en klassieke Bordenau-krakers (Bier met Henkie).
Maar een soort van home-again-gevoel zal er na zoveel keer Bordenau wel weer zijn. Zeker nu we al weer een aantal jaren niet geweest zijn.
Maar hoogstwaarschijnlijk is dat gevoel op zondagavond na thuiskomst nog vele malen sterker.
Héhé, weer thuis.
Jans
Juni 2019