NBA-basketbal heb ik vaak vooral via de krant gevolgd. Ik las de namen van de toppers en over hun eigenaardigheden. Maar nu heb ik alle wedstrijden gezien van de western en eastern conference finals en de drie tot nu gespeelde wedstrijden van The Finals. Van 12.00 in het eerste tot 00.00 in het laatste kwart.
Ik zag Al Horford. Nooit van gehoord, maar hij speelt ook pas sinds 2007 in de NBA, is nog maar 38 en staat voor een schamele 10 miljoen op de loonlijst. Kristaps Porzingis, ook onbekend voor mij als niet-volger. Was geblesseerd en nu weer, maar gooide in die ene wedstrijd dat ie even meedeed alles erin van elke afstand en blokte alles wat ie tegenkwam.
Maar natuurlijk lette ik op Luka Donçiç. Al zoveel over hem gehoord, en af en toe eens wat magistrale acties gezien. Maar dat zegt niet alles, bij voetbalclubs zie je ook wel eens enorme prutsers, die blijkbaar op basis van een mooie compilatievideo gekocht zijn.
Niet in dit geval. De eerste indruk is natuurlijk die van een wat te trage en te dikke speler met een beetje babyface. Maar ik zie hem heersen, de lijnen uitzetten, zich inside bulldozeren, schitterende passes geven, raak schieten van alle afstanden. In de wedstrijden tegen de Timberwolves is ie gewoon steengoed. En ze winnen, dus de stemming is oké.
Maar als ie vlak voor tijd de beslissende driepunter scoort, roept ie ‘je kunt me niet verdedigen’ tegen z’n tegenstander. Tikje arrogant lijkt me. En ik zie ook al wel wat smalende lachjes als de scheidsrechters het weer eens niet goed zien en een banale portie trash talk tegen Snoop Dogg.
Tegen de Celtics gaat het niet zo lekker. Luka (voor de Amerikaanse commentatoren heeft ie geen achternaam) wordt aangepakt en dan blijkt hij niet zo onverstoorbaar te zijn. Hij gaat forceren, maakt er vaak een 1-op-1 spelletje van. Misschien niet gek als je speelt met pijn in knie en enkel, als alles van je verwacht wordt en je een nieuw contract voor 340 miljoen gaat tekenen. Het is ook maar een mens.
Maar hij blijkt ook een verongelijkte zeurpiet. Je zou bijna denken dat het een landgenoot van Djokovic of Tadic is, twee beruchte aanstellers en jankballen. Maar dat zijn Serviërs, geen Slovenen. Wat opvalt is dat hij eigenlijk de enige zeurpiet is, zijn teamgenoten accepteren gemakkelijker, ook Irving. Maar ja, die zijn ook niet allemaal gewend om altijd alles te winnen.
In de derde wedstrijd start ie geweldig, maar hij lijdt ook nogal wat balverlies, gaat steeds meer schoten missen en raakt gefrustreerd, ook door het harde verdedigen van Boston. Met nog ruim 4 minuten te spelen moet hij er met 6 fouten af, op een moment dat de Mavericks zich net weer terug geknokt hebben in de wedstrijd. Is hem nog maar twee keer gebeurd in de NBA en nog nooit in de play-offs. Niks toeslaan in het beslissende kwart, maar toekijken vanonder een handdoekje op de bank.
Ik denk dat ik nog 1 wedstrijdje zal zien, dan is het klaar. Dan kan ik naadloos verder met het EK-voetbal.
Dan zie ik niet 1 zeurpiet, maar een veld vol.
Jans
Juni 2024