Het jeukt soms.
En dan bedoel ik niet de jeuk tussen m’n schouderbladen of tussen m’n tenen. Maar ergens waar je er niet bij kunt, zelfs niet met hulp van de deurpost of je lieve partner.
Het is een jeuk die bijvoorbeeld opkomt als ik op een mooie middag iemand heerlijk soepel in het bos zie hardlopen. Terwijl het eruit ziet alsof het geen enkele moeite kost. Meteen maak ik dan weer plannen. Of misschien beter: meteen begin ik dan weer te fantaseren, terugdenkend aan halve marathons of snelle 10 kilometers. Terwijl ik bij de laatste Singellopen en Enschede Marathons niet verder ben gekomen dan de rol van evenementen verkeersregelaar. Let wel, dan ben je dus niet eens een echte verkeersregelaar met een felgeel fluorescerend pak aan, maar gewoon een ondersoort met een verkeershesje. Je mag al blij zijn met een walkietalkie, op je eigen verafgelegen plek op het parcours, bij de gaten van Smulders. Nou ja, in elk geval geen agressieve automobilisten daar.
De jeuk komt ook op als ik op woensdagavond de recreanten zie warmlopen voor een potje basketbal. Met allemaal mensen waar ik ooit in de competitie of met het recreatieve Roessingh-groepje mee speelde. Waarbij ik recreatief beter tussen aanhalingstekens kan zetten, want het enige wat er recreatief aan was, was dat we geen competitie speelden. Maar in de onderlinge partijtjes was het alleen maar winnen, doorgaan, prestatie! Als ik al die mannen en vrouw dan weer zie, wil ik ook zo wel weer meedoen. Met zo’n mooi toernooishirtje van het 15e Amicaltoernooi aan. Nou ja, ik blijf maar lekker fantaseren.
Maar soms kruipt het bloed toch weer waar het graag heen wil en ga ik de jeuk even echt te lijf. Dan hijs ik mezelf weer in mijn strakke hardloopbroek, oftewel het hardloopcondoom, en komt dat mooie toernooishirtje toch van pas tijdens een mooi rondje in Hof Espelo. Misschien toch nog langs de RunX voor een paar nieuwe schoenen?
Blijft alleen de woensdagavond nog een fantasie.
Jans
Maart 2024