Ik heb hier wel eens eerder verteld dat ik in mijn laatste jaren competitiebasketbal raar gedrag begon te vertonen. Ik werd boos op scheidsrechters, ergerde me aan van alles en nog wat en ging soms na afloop, boos op mezelf, niet eens meer biertjes drinken. Ik kon wel tegen m’n verlies, maar blijkbaar niet tegen het feit dat ik slechter ging spelen, snelle jongens niet meer kon bijhouden, misschien dat de knieën meer pijn deden.
Hetzelfde zie ik de laatste tijd bij Ajax-speler Dusan Tadic. Hij speelt niet goed, komt zijn man niet voorbij, z’n passes komen niet aan. Maar hij doet hoe langer hoe gekker binnen en buiten het veld. Zuigen en aanstellen binnen de lijnen, ‘You don’t fuck with Serbs’, en Overmars heeft volgens hem niemand kwaad gedaan.
Ik ben geen Ajax-fan.
Nooit geweest. Zelfs niet toen ik in 1972 in de Kuip naar de Europa-cup1-finale tegen Inter Milan zat te kijken. Ja, daar was ik bij, live in Rotterdam, en ze wonnen; twee doelpunten van Johan Cruyff. Tuurlijk was ik daar toen blij om, maar ik was geen Ajax-fan. Ik was voor Feijenoord. Ik zat er omdat een vriend van mij wel Ajax-fan was.
Uit chauvinisme, betrap ik me toch af en toe op, ben ik soms wel voor Ajax en er zijn fases geweest dat ook ik er bewonderend naar keek. Maar toch werd ik steeds meer anti-Ajax. Als rationeel argument kan ik alleen maar aanvoeren dat het beter is dat andere clubs ook kampioen worden, zodat al dat Champions League-geld niet steeds bij dezelfde club terecht komt. Maar eigenlijk heb ik gewoon een enorme hekel aan die club.
In de wedstrijd van afgelopen weekend tegen Feijenoord zorgde Tadic samen met Antony uiteindelijk wel voor de beslissende doelpunten. Maar wat zagen we twee gestoorde mensen op en naast het veld.
De ene 10 meter dramatisch hinkelend om met een blessure weer binnen de lijnen te komen, zodat hij daar het spel op kon houden. De ander nog maller, door hem neer te gooien zodat er ook nog verzorging kon komen. Wat een mafkezen en wat een onsportiviteit. En dan maar klagen dat je door de Portugezen van Benfica genaaid wordt.
Tuurlijk, ik heb een andere kleur bril op.
Maar zou het nu zo raar zijn als zeker Tadic, afkomstig uit een land dat recent nog oorlog heeft meegemaakt, iets terughoudender zou zijn? Iets meer respect zou tonen? Iets meer begrip voor de tegenstander zou hebben? Als aanvoerder iets meer kalmte zou opbrengen? Met dit soort mannen als rolmodellen is de vrede nog ver weg vrees ik.
Ik ben destijds maar gestopt met wedstrijden spelen. Knapte ik van op. En de wereldvrede een ietsje pietsje.
Stoppen hoeven ze nog niet van mij, Tadic en Antony.
Maar laat ze eens een muziekje opzetten: Give peace a chance, Beautiful people, Let love rule
Jans
Maart 2022