Vanochtend, de ochtend voor Kerst, las ik een column in de Volkskrant die mij opvrolijkte. Het ging eens niet over alle ellende die we meemaakten in 2020, maar de columnist bekeek het van de positieve kant: er ging ook heel veel goed in het afgelopen jaar.
Natuurlijk geldt ook voor onze club dat we een hele opsomming kunnen maken van vervelende dingen. Ik moet me nu meteen inhouden om er niet aan te beginnen: als ik een letter meegeef, heb ik misschien aan het hele alfabet niet genoeg.
Maar dat ga ik dus niet doen. Ook bij ons ging heel veel goed.
Om te beginnen: we bestaan gewoon nog. En niet op het randje, nee, Amical leeft volop.
Er is in de zomer langer doorgetraind dan anders, overal op pleintjes waren teams in de weer, trainers staken veel energie in het betrokken houden van de teams. Dat versterkte de sociale binding onderling. De gebruikelijke lijst opzeggingen was deze zomer zelfs korter dan andere jaren.
Alle teams begonnen weer met veel plezier aan de competitie, sommige met minder, andere met meer succes. Ons eerste herenteam stond zelfs ongeslagen bovenaan, toen de competitie werd stilgelegd. Bijna steeds kwamen de ouders en vrienden tot het toegestane maximum naar de wedstrijden kijken. Door de anderhalve-meter-regel op de tribunes een bijzondere ervaring.
Ook financieel hebben we het tot nu toe goed overleefd. We hebben na de eerste golf zelfs voor een deel de contributie niet hoeven innen. En ook in de tweede golf hebben we een kleine tegemoetkoming kunnen geven aan de oudere spelers, die niet alleen de wedstrijden zagen wegvallen, maar ook de trainingen.
En om de moed erin te houden en nog enigszins zichtbaar te blijven, hebben de bestuursleden bij (bijna) alle leden persoonlijk een kleinigheid overhandigd als een soort eindejaarsgeschenk. De reacties die we kregen waren lief en hielpen enorm om positief te blijven en de wil te versterken om zo snel mogelijk weer een herstart te maken.
Helemaal in de goede kerststemming kwam ik in de Wilthuislanden. Alsof ik in een soort Coca-Cola-kerstreclame terecht was gekomen. Aan de schitterende straatversiering kon je zien dat de mensen er hier ook de moed in hielden.
Dat ik drie keer door die straat moest omdat ik het helemaal kwijt was met dat gezoek in die woonerven, was dus geen straf. Ik werd er alleen maar vrolijker van.
Helaas heb ik er geen fotootje van gemaakt. Bij dit tekstje vind je dus zo maar een foto.
Maar de Wilthuislanden was veel mooier.
Goede feestdagen en gelukkig Nieuwjaar.
Jans
December 2020