Wanneer ik mijn laatste echte competitiewedstrijd heb gespeeld, weet ik niet meer. Er was bij mijn weten geen feestelijk moment, geen afscheidsceremonie, geen huldiging door huilende medespelers. Ik houd het er op dat het ongeveer in 2004 of zoiets zal zijn geweest, maar met een marge van 1 of 2 jaar meer of minder. Mijn geheugen heeft dat gewoon niet scherp. Het verbaast me ook altijd enorm dat al die voetballers 30, 40 jaar later nog precies kunnen vertellen op welke schoenen ze in 1837 speelden en hoe ze toen dat passje buitenkant voet gaven op die en die. Waarna ze met Japie en Reneetje in die club met die leuke danseres terecht kwamen.

Na de laatste wedstrijd bij Amical heb ik nog jaren doorgespeeld bij de Roessinghstars, fanatieker dan dat heb ik het niet meegemaakt. Maar toen dat groepje steeds kleiner werd en stil viel, ben ik niet meer op zoek gegaan naar iets anders.

Toch kan ik niet zeggen dat ik gestopt ben.
Heel recent nog was ik weer druk bezig op het veld. Omdat het nog maar zo kort geleden is, kan ik er nog heel gedetailleerd over vertellen. Ik was verzeild geraakt in een partijtje one-on-one, met zijn drieën. In een soort lummelen-opzet. Eén van de andere spelers was een iets oudere man, die nog niet zo lang geleden de trainers en coaches van Amical begeleidde. Laten we hem Wim noemen. De andere was een jongere gast, de naam doet er nu even niet toe.

Ik stond net in het midden en zag een goede kans de bal te onderscheppen; ik kon hem net met mijn vingertoppen aanraken, en de bal viel bijna dood naast me op de grond. Metertje van me af. Ondertussen probeerde ik met mijn lichaam Wim uit te blokken, want die probeerde uit alle macht over me heen te komen. Met rechts hield ik hem af, terwijl ik met mijn zwakke linkerhand naar de bal reikte. Ik kon er net niet bij, en op één of andere manier wilde die hand niet verder, ik kreeg hem niet verder uitgestrekt. Alsof ik er geen kracht in had. Ik vloekte in mezelf en gaf er nog een flinke heis aan…ik moest die bal hebben!

Met een harde klap flikkerde ik met mijn hele lichaam plat op de laminaatvloer naast het bed. Vrouw schrok wakker, alarmlichten vlogen aan, sirenes gingen loeien, alle spinnen, muggen, muizen en ander ongedierte maakten zich uit de voeten.
Totaal verbouwereerd lag ik naast het bed, pijn in de botten van de val. Omdat de droom zo acuut was onderbroken, kon ik het me nog haarscherp voor de geest halen. Ik had die bal goddomme voor het pakken!

Vandaag houd ik verder een rustdag. Ik hoef niet meer te fietsen of te rennen.
Vannacht al genoeg gesport

Jans

Augustus 2020