Het is al woensdagmiddag als ik nog steeds wat moeizaam de trap op loop om me aan het schrijven van dit stukje te zetten. ´De pijn is overal mevrouw en veel erger dan bij mij´ zong Huub van der Lubbe ooit (Melkboer met de blues), maar dat laatste voel ik nu toch echt even anders.
Op de overloop kom ik mijn antieke basketbalschoenen tegen. Ze zijn nog niet weer teruggezet op hun plekje onderin de kast, waar ik ze zaterdagmiddag met een beetje hopeloos gevoel uit had gehaald. Daarna had ik het stof eraf geveegd en wat verkruimelde polstering eruit geschud. Vastbesloten ze niet meer mee terug te nemen naar huis, had ik ze met mijn andere spullen ingepakt en me op de valreep bij mijn team gemeld op het Nieuwjaarstoernooi. 

Een paar dagen ervoor was mij via een appje meegedeeld dat ik aan moest treden bij de Oldstars, een gelegenheidsteam van 50-plussers. Het kwam erop neer dat ik meespeelde met een gezelschap jonge honden die allemaal nog maar een eindje over de vijftig waren. Superfitte, afgetrainde sportlijven, conditioneel bijna niet te kloppen, voor een deel nog actief spelend, en allemaal bloedfanatiek.
Ik nam me voor het vooral rustig aan te doen, ook al omdat een beetje fysieke arbeid er met de feestdagen schandalig bij in was geschoten. 

Maar eenmaal aan het spelletje begonnen merkte ik wat je hebt aan zulke geweldige medespelers. Ze zorgen vanzelf dat je boven je niveau uitstijgt en het ene na het andere balletje ging door het netje. Natuurlijk helpt het ook wel wat dat de tegenstander je een beetje je gang laat gaan, waardoor je ineens met links met een soort van centerbeweging kunt scoren, maar laten we het vooral positief bekijken. In je langzaam opkomende overmoed besluit je zelfs een paar keer op de break te gaan lopen, wat waarschijnlijk voor de toeschouwer eruit zag als iets sneller dan anders oversteken van het veld. 

Later aan de bar, na het altijd weer gezellige geklier onder de douche, word ik ineens toegevoegd aan de Bordenau 2019-appgroep. Even denk ik dat ze, onder de indruk van mijn spel, me graag opnemen in het team. Doel blijkt echter vooral dat ik via mail contact leg met de organisatie. Toch wordt er ook al snel weer gefantaseerd over heen gaan, meedoen misschien. Ik voel om me heen al weer enthousiasme ontstaan. 

Na nog een aantal biertjes op het welzijn van Amical te hebben gedronken, gaan we naar huis.
Ouwe schoenen netjes onder in de tas.
Je weet maar nooit. 

Jans

Januari 2019