Na achttien jaar trouwe dienst neemt Hans ten Brug afscheid als voorzitter van onze vereniging. In bijna twee decennia heeft hij de club zien groeien, voor verschillende uitdagingen gestaan en talloze spelers en vrijwilligers zien komen en gaan. We spraken hem over zijn drijfveren, herinneringen en blik op de toekomst.

Hoe ben je ooit voorzitter geworden, en wat motiveerde je om die rol op je te nemen?

Ik speelde vroeger in het eerste maar dat werd moeilijk door een knieblessure. Daardoor pakte ik kaderfuncties op als trainer. Toen de vacature van voorzitter vrijkwam heb ik daarop gereageerd mede om de club draaiende te houden.

Had je bij de start een duidelijk beeld van wat je wilde bereiken met de vereniging?

Niet echt. Zoals ik al zei moesten er functies ingevuld worden. Dat is iets wat je gewoon deed toen.

Hoe zag de club eruit toen je begon, en wat is er sindsdien het meest veranderd?

We hadden toen zo’n 100 à 120 leden, ongeveer 9 teams. We trainden in Tiemeister (Scholengemeenschap Zuid) en in diverse zaaltjes in Enschede op dinsdag- en donderdagavond. We hebben het toen uiteindelijk voor elkaar gekregen om op woensdagavond met nagenoeg alle teams in de Diekmanhal te trainen. Dat heeft veel betekend voor de club.

Heeft dat veel veranderd?

Het clubgevoel versterkte hierdoor omdat leden elkaar meer tegen kwamen. Voor en na de training, bij de wisseling. Je kreeg dan veel meer mee van andere teams. Dit heeft er ook voor gezorgd dat het makkelijker werd om trainers te vinden en zo konden we meer teams maken. We hebben nu 13 teams die competitie spelen en als Enschede meer sportvelden zou hebben zouden we met gemak nog een paar teams erbij kunnen hebben. De animo is groot.

Is er in de basketball sport ook veel veranderd de laatste jaren?

Niet echt. Ja, er worden meer drietjes geschoten en spelregels worden altijd wel aangepast. Maar het spel blijft hetzelfde.

Kijk je veel basketball?

Ja, iedere ochtend check ik even de NBA en vrijdagavond natuurlijk de thuiswedstrijden van Amical. Vooral ons eerste natuurlijk ook omdat daar twee zoons van me spelen.

Dat is vast geweldig om te zien!

Nou, ik kijk dan vaak samen met Hans Hartman waar ik vroeger ook mee basketbalde en dan denken we wel eens van ‘het is dat ons de shirtjes niet meer passen anders hadden we even geholpen’ haha. Wij waren veel beter.
Nee, hartstikke leuk om te zien natuurlijk. En het is ook heel gezellig op de tribune. Met vrienden van vroeger kijken naar hoe onze kinderen basketballen. Dat is mooi!

Welke momenten zijn je het meest bijgebleven als voorzitter?

Zo’n tien jaar geleden waren we slachtoffer geworden van phishing. Daarbij is onze hele bankrekening geplunderd. We moesten toen snel en adequaat reageren. Aangifte gedaan bij de politie maar het geld was natuurlijk niet meer terug te vinden. De verzekering heeft het toen gedekt anders was het waarschijnlijk einde Amical.
Een ander moment was een enorme vechtpartij bij een uitwedstrijd een aantal jaar geleden. Daar waren tientallen mensen bij betrokken. Echt heftig. Dat geeft een gigantische smet op je naam als vereniging. In de maanden daarna hebben we er alles aan gedaan om teams die bij ons wedstrijden kwamen spelen een veilig gevoel te geven. Daar hebben we dan wel weer veel complimenten op gehad.

Heftig, zeg. Zijn er ook positieve dingen die je zijn bijgebleven?

Jazeker! Het Amicaltoernooi is een mooi voorbeeld. Dat is echt een begrip geworden. Vroeger moesten we clubs bellen om te vragen of ze wilden komen spelen en kregen we het schema maar net vol. Nu krijgen we de eerste aanmeldingen ruim een half jaar van tevoren en zijn we genoodzaakt om teams af te wijzen. Afgelopen jaar waren er meer dan 70 teams uit binnen- en buitenland. En dat we het toernooi kunnen organiseren met goede scheidsrechters is ook mooi. De sfeer is altijd fantastisch.

Wat heb je persoonlijk geleerd van al die jaren als voorzitter?

Regelen en organiseren kon ik altijd wel. Maar Amical is een vriendenclub. Dus het hoeft niet te zakelijk, niet te moeilijk. Het gaat om het wegnemen van barrières. Dat is soms genoeg.

Je bent nu verkozen tot Erelid. Wat betekent dat voor jou?

Ja geweldig! Een enorme eer. Dat ik dan in het rijtje sta maakt me heel trots!

Welke uitdagingen zie je voor de nieuwe generatie bestuurders of coaches?

Snel reageren wanneer dat nodig is blijft belangrijk. De uitdaging is om de financiën op orde te houden. Dat geldt ook voor kader; trainers en bestuursleden. Dat zit nu allemaal goed in elkaar maar dat is geen gegeven. En er zitten nu alleen mannen in het bestuur. Het zou goed zijn als er wat dames zijn die willen aansluiten.

Wat hoop je dat blijft bestaan binnen de club, ook nu jij stopt?

De Diekmanhal, de vrijdagavond. Het amicalkarakter: saamhorigheid, clubgevoel, vriendenkring. En dat krijg je soms door hele kleine dingen.

Bijvoorbeeld?

Nou, neem de aanschaf van de scoreborden. Doordat we die hebben gekocht is de stand van de wedstrijd voor het publiek zichtbaar, ook van andere teams die tegelijk spelen. Dan leeft het meer.

Als je één advies of boodschap mocht meegeven aan de leden of je opvolger, wat zou dat zijn?

Ik heb Jan Willem Arends gevraagd om mij op te volgen. Hij gaf vrij snel aan dat hij dat wel wilde. Jan Willem is ook echt Amical in hart en nieren. Ik vertrouw er volledig op dat hij alert is en snel reageert op nieuwe situaties.

En de leden?

Het is naast het basketballen ook heel leuk om andere activiteiten te doen. Dus kom in het bestuur, meld je bij de commissies of ga een team trainen. Er is altijd plek voor meer vrienden!